Granice to bardzo żywy temat dla mnie, zwłaszcza że przez większość życia nie miałam pojęcia o ich istnieniu. Nauczona i dobrze wytrenowana, że granice moich możliwości określają inni – pani w szkole, przełożeni, szefowie, współpracownicy. Jak możecie się spodziewać, w końcu przyszedł moment wielkiego „dość” – opłacony naprawdę słono, gdy okazało się, że w pewnych miejscach mogę istnieć nadal, ale tylko bez granic. Nie miało to już znaczenia. Ciało, jako pierwsze z mądrych, w końcu dało znać donośnie, że nie zagada go żadna gadka o świętych celach, dla których nieważne są żadne środki, i które nie widzą granic.

Dziś takie święto, w którym łatwo czegoś nie zauważyć. Jak co roku w ten dzień docierają do nas wieści, że Miriam, dziewczyna z Nazaretu, powiedziała Bogu bez wahania „tak”. Podczas gdy naprawdę przysłuchamy się Jej rozmowie z Aniołem, przecież Ona odpowiada najpierw „nie”. A greckie słowo, na jej „zmieszanie”, oznacza wielkie wzburzenie.* Miriam opowiada o swoich granicach. Bierze udział w rozmowie o swoim ciele, dlatego zadaje pytania. I decyduje. Na podstawie wyjaśnień, jakie są jej potrzebne i które dostaje. Nikt nie tratuje jej granic. Nikt nie oczekuje, że zrobi coś „na ślepo” lub wbrew temu, w co wierzy i co uznaje za dobre.

Napisałam ten tekst o granicach [KLIK], by jakoś wysłać w świat wiadomość, że granice są niezbędne do życia, zdrowia i naszej integralności jako ludzi. I że gdy nie wiemy, gdzie ich szukać, to wracajmy do ciała. Ono nam powie pierwsze. Na przykład zmieszaniem i wzburzeniem. A gdy to poczujemy, będziemy mogli się zastanawiać, co jest nam potrzebne, by się swoimi granicami zaopiekować.

Bądźcie dobrzy dla siebie 💚

M
*tymi znaleziskami podzielił się ze mną kiedyś ks. Rafał Chruśliński

Fot. A. Halama/Unsplash