Żeby móc odnosić się do dziecka cierpliwie, łagodnie i z miłością, trzeba umieć opiekować się sobą. Trzeba umieć się zająć swoją własną złością, poczuciem winy, wstydem – bo one mówią, że coś w nas samych prosi o uwagę. Trudno jest reagować na potrzeby dzieci, gdy dopiero co ktoś nas niesprawiedliwie …
Jakoś przez ostatnie dni towarzyszyła mi refleksja, którą dzieliłam się na blogu, nad tym, czy ocena pomaga bliskości. Mam głębokie przekonanie, że oceny generalnie najczęściej przeszkadzają nam w zbudowaniu mostu do drugiego człowieka. Ale przeszkadzają także w utrzymaniu łączności z sobą samym. Uderzyły mnie w dzisiejszej Ewangelii słowa o wewnętrznie …
Jechałam autem, a poboczem jechał rowerem starszy pan. Wiało, więc z wysiłkiem naciskał na pedały. Na jego szaroburej kurtce powiewała żółta odblaskowa kamizelka z niemal całkiem już wyblakłym napisem na plecach: “zobacz mnie”. Jak mocno mnie to wewnętrznie zatrzymało. Pewnie wszystko razem: pogoda, niepewność drogi bez pobocza, wiek tego człowieka, …
Możemy tak się przejąć naszą rolą jako rodziców, że z wychowania zostanie głównie jakaś jego zniekształcona część, jaką jest korekta. Nieustanne poprawianie. “Siedź prosto”. “Wrzuć to tam”. “A czemu to takie krzywe?”. “W coś ty się znowu ubrała?”. Jest to metoda niezwykle szybka. W sam raz dla zestresowanego człowieka, który …
Lubię słowo “realizm”. Realizm ogromnie pomaga. Bywa, że mówimy: “Chciałbym nie wyzłośliwiać się tak do żony”. “Chciałabym nie złościć się na męża”. “Nie krzyczeć na dzieci”. Bijemy się w pierś, że znowu “brakowało mi cierpliwości” albo “brakowało mi łagodności”. Powiedziałabym, że najczęściej najpierw brakuje jednak realizmu. Gdy jego nie ma, …
Zachęcona recenzją Anny Sosnowskiej, redaktor naczelnej portalu Aleteia Polska, oglądałam ostatnio brytyjsko-amerykański mini-serial z Benedictem Cumberbatchem pt. Patrick Melrose. Ktoś w komentarzu do tego tekstu napisał, że każda scena tego filmu boli – i nie pomylił się. Film pokazuje w ogromnie inteligentny i bardzo poruszający sposób, jak trauma z dzieciństwa niszczy dorosłe …
Skąd biorą się przekonania, że gdy dziecko płacze, to najlepiej niech się wypłacze? Że jak się na nie nakrzyczy z góry na dół, a potem zostawi, to ono sobie “przemyśli”? Że jeśli o coś prosi, to najlepiej powiedzieć “daj mi spokój”? Skąd się bierze taki pomysł na “rozwój”? Myślę, że …
Czasem obserwuję nerwowe reakcje rodziców, gdy ich dziecko jest po prostu dzieckiem – jakby przepraszali za niewystarczająco idealne zachowanie swoich dzieci, jakby czytali w myślach ludzi obok, czego by sobie życzyli odnośnie ich pociech. A przecież słowo “pociecha” nie bierze się stąd, że jeśli ja sama o sobie myślę kiepsko, …
