30 grudnia, późnym wieczorem, zapisałam maczkiem swoją wdzięczność za rok 2020. W pięknym zeszycie*, który podarował mi pod choinkę mój brat bliźniak, za którym bardzo tęsknię, bo nie mieszka w Polsce i z powodu pandemii nie mógł przyjechać do kraju.

Zostawiłam wiele wolnego miejsca, by dopisywać te znajdowane jeszcze ciągle skarby, jakie ten trudny i inny niż wszystkie rok przyniósł. Rok wielkiego docenienia życia, które okazało się tak bardzo kruche nie po raz pierwszy w moim doświadczeniu, ale pierwszy raz na taką globalną skalę.

Był to dla mnie rok doświadczania nowego. Zawodowo – z jego początkiem zdałam egzamin w pierwszej szkole coachingu i wyszłam z niej z wiedzą, że po to, by wykonywać ten zawód, potrzebować będę bardzo wiele wsparcia. Wiedziałam, że na pewno skorzystam z superwizji i że w tej roli osobą z moich marzeń o prowadzeniu i wsparciu byłby Jacek Jokś, człowiek o niebywałej wrażliwości, wiedzy i doświadczeniu.

Kolejnym kamieniem milowym była zaczęta wiosną i trwająca nadal szkoła Need-Based Coachingu, prowadzona przez Pernille Plantener – nurtu czerpiącego z coachingu transformacyjnego, NVC oraz systemu wewnętrznej rodziny (IFS). Poczułam się w niej ze swoją wrażliwością i poszukiwaniami „jak w domu”, a coaching zyskał dzięki temu doświadczeniu oblicze empatycznej obecności przy drugim człowieku. Ta szkoła to również ogromne doświadczenie wspólnoty i wymiany, bo jako grupa zabraliśmy się z sercem do praktykowania w parach.

W międzyczasie Jacek Jokś zaczął pracować jako superwizor i od maja brałam udział w superwizjach grupowych, a potem indywidualnie, nie mogąc wyjść ze zdumienia, jak to marzenia się spełniają. A ponieważ pracuję od listopada z klientami, mam wiele pytań i potrzeb do zaopiekowania.

Był to też rok podjęcia ważnej dla mnie współpracy jako autorka z portalem Deon i poszukiwania sprawczości wobec doświadczenia bezsilności i poranienia w Kościele. Zostaje ze mną taka myśl, że odbieranie ludziom sprawczości jest haniebne, a przywracanie jej prowadzi do wielorakiego zmartwychwstawania.

Był to kolejny rok wracania do kontaktu z sobą samą i swoim ciałem. Rok zaopiekowania go w żmudnym procesie fizjoterapii, która przywraca zapomniane jego części, zamarłe traumatyczną pamięcią. Rok brania ciała pod uwagę przy planowaniu, decydowaniu, wyborach. I jestem ciekawa, jak dalej ułoży się ten wielki powrót.

To był także rok bliskości naszej małej mikrowspólnoty rodzinnej, w której odkrywamy, jak dobrze nam być ze sobą. Rok uczenia się siebie nawzajem bardziej i więcej z uwagi na ilość czasu spędzanego razem (wszyscy funkcjonujemy online). Rok pięknych wakacji, podczas których poszukiwanie przestrzeni zawiodło nas w malownicze miejsca Polski.

Rok troski o bliskich przez wybieranie formy kontaktu bezpiecznej i możliwej w tym czasie. Rok przyjaźni. Rok dawania sobie prawa, byśmy jako rodzina wybierali według naszych potrzeb. Za nikim już nie próbując nadążyć ani dotrzymać kroku, ale skupiając się na tym, kto u nas jakim rytmem potrzebuje podążać.

I pewnie wiele bym mogła dodać <3 Zatrzymuję się nad tym z Wami z ciekawością, czym dla Was był ten ostatni rok. I nadzieją, że dobro Was szukało i znajdowało, choćby w najbardziej zaskakujących miejscach.

*uwielbiam zeszyty i mogłabym kupować je jako dodatek do chleba 🙂