Mąż zabrał dzieci na wycieczkę, a ja zostałam w domu z zapaleniem zatok.

A ponieważ choruję już kolejny dzień, przechodząc w stan minimalnej wydolności, gdy mąż ogarnia wiele frontów (ciekawe, że codzienne życie tak często kojarzymy z frontami i wojną), został też w domu ze mną wielki bałagan, pranie do poskładania i pusta lodówka.

I widzę, że coś się u mnie zmienia. Kiedyś próbowałabym ogarnąć albo rozrywałaby mnie złość. Dziś patrzę na to wszystko i pozwalam smutkowi przyjść do mnie. Pozwalam, by smutek wyświetlił mi wspomnienie niedawnego układania kwiatów na czystym stole na święta, sadzenia bratków na grządce, planowanej na ten weekend podróży w góry. Pozwalam, by ten smutek był ze mną nad moim brakiem sił i tęsknotą za normalnością. By wzbudził w brzuchu jęk nad bladością naszych nastolatków, przytwierdzonych do zdalnych form edukowania tak pozbawionych współczucia, że trudno nazwać to wszystko jakąkolwiek szkołą człowieczeństwa. Nad naszym synkiem-przedszkolakiem, który od rana mówi: „nudzi mi się”. Nad mglistym wspomnieniem, czym jest picie z kimś kawy, o imprezie nie wspominając. Pozwalam by wezbrał w brzuchu i wypływał łzami bezradności doświadczanej na tylu… frontach.

I myślę, coś się zmieniło. Że nie chcę wojny. Nie chcę szarpania się, walenia głową w ścianę i pogarszania wszystkiego. I puszczam. Puszczam ten bajzel, wiedząc, że przyjdzie na niego czas i siły, których teraz nie ma. Puszczam oczekiwania wobec siebie i świata.

I czytam u Carla Rogersa: „Im bardziej otwieram się na rzeczywistość wewnętrzną moją i drugiego człowieka, tym mniej we mnie pragnienia stabilizacji. Kiedy staram się wsłuchiwać w siebie i w to, czego doświadczam w moim wnętrzu, i im bardziej staram się poszerzyć to moje „wsłuchiwanie” w drugą osobę, tym bardziej narasta we mnie respekt dla złożoności procesu życia. Przestaję pospiesznie dążyć do „stanów ustalonych”, do ustalania celów, urabiania ludzi (…) i popychania ich drogą, jaką ja dla nich wybrałem. Znacznie bardziej zadowalam się byciem sobą i pozwalaniem drugiej osobie być sobą”.*

I myślę, że pośrodku tego bajzlu jak po bombie atomowej, przy światełku z pustej lodówki, mogę zapytać: Co u mnie słychać? Co u Ciebie słychać? Jak się masz?

Bo to, jak się wszyscy mamy, jest daleko ważniejsze niż cały świat do ogarnięcia i wszystkie jego fronty.

Bądźcie dobrzy dla siebie

M

*Carl Rogers „O stawaniu się osobą”