Chodząc wczoraj po Grzbiecie Karkonoskim, doświadczając majestatu jego szczytów i będąc blisko swojego ciała, myślałam o różnych górach.

Że dobrze jest przystanąć i zobaczyć, jak wiele ich przeszliśmy.

Ile gór opuszczenia, utraty nadziei i lęku o jutro.

Ile gór sytuacji i zadań, które zdawały się przekraczać nasze możliwości.

Jak wiele gór zwątpienia i takich, że wydawało się, że już nic dobrego nas nie spotka.

A może gór straty. Utraty zdrowia, utraty kogoś, zawalenia się jakiegoś życiowego projektu.

Może czasami wydawało się nam, że nigdzie nie wchodzimy, tylko stoimy w miejscu. Ba, że leżymy, mimo że Ziemia krąży wokół słońca i obraca się wokół własnej osi – ale jakoś bez nas. A może właśnie wtedy wchodziliśmy na górę tak wielką, że dopiero z oddali i po czasie widać. I teraz możemy świętować życie, będąc już po drugiej stronie jej szczytu.

Po niektórych górach może biegliśmy jak dzieci – gdy cel był jasny, siły dobrze zbilansowane i pogoda jak na zdjęciach.

Chciałabym się z Wami podzielić myślą, która szła ze mną, że to ważne. Zobaczyć, ile przeszliśmy. Ujawnić przed sobą i nazwać, dzięki komu obok nas i czemu w nas stało się to możliwe. Pogratulować sobie, zamiast obmyślania, gdzie wtedy mogliśmy być. Otoczyć współczuciem momenty najtrudniejsze. Docenić przebytą drogę. Podziękować ciału, które zawsze z nami było. I może zobaczyć też Jego, który poruszony do szpiku przeżywał każdy metr razem z nami.

Mogę też sprawdzać, na jaką górę teraz wchodzę. Czy to moja góra, mój wybór, czy chcę. Kto może na tej drodze być razem ze mną. Co zrobić, żeby było łatwiej. I jaka obietnica, jaki widok, czeka za zakrętem.

Bądźcie dobrzy dla siebie <3

M

I życzę Wam pięknych szlaków, otwartych hoteli, schronisk i pensjonatów – ja korzystam z gościnności brata mojego Taty, dlatego to wszystko możliwe.