Zdziwiłam się, gdy dziś znalazłam taki wpis w (przygotowanym przecież przez siebie) kalendarzu adwentowym. Bo grudzień to czas, w którym wszystko dzieje się szybciej i nieszczególnie ubyło spraw, mimo ograniczeń pandemii. A tu takie pytanie – o własny kąt. Jak mogłam tak nie przewidzieć stanu umysłu człowieka na przedświęciu? I pytać, co mogę dodać lub odjąć do swojego choćby najmniejszego kawałeczka podłogi, gdy mnie aktualnie bardziej po głowie chodzi myśl, kiedy zdążę zajechać odkurzaczem w kąty, z których kurz wypełza jak dodatkowy gość, dla którego zostawia się puste nakrycie?

I przypominam sobie, jak ważna jest ta baza. Te miejsca nie-dziania się, im więcej się dzieje. Te plaże, gdzie bezruch jest czymś pożądanym i życiodajnym. Gdzie można poczuć siebie. Zatrzymać pospieszny bieg impulsów po neuronach, które wpadają na siebie i próbują zdążać jeden przez drugiego.

I przypominam sobie, żeby odejmować. Oglądać każdy pomysł – jak mógłby wyglądać najprościej. Jak skorzystać z tego, co już jest. Jak zrobić miejsce na coś istotniejszego: na usłyszenie swoich najważniejszych pytań i potrzeb. Próśb mnie do mnie.

W swoim kącie. Także w swoim kącie w sobie, który wydeptywany, z czasem może zamienić się w przestronną, ciepłą izbę z kominkiem i patefonem grającym ulubione kawałki.

Bądźcie dobrzy dla siebie 
m