Nasze myśli nie biorą się znikąd. Od najmłodszych lat dzieci wyciągają wnioski na temat siebie samych, ludzi, świata.

Kiedy otacza je emocjonalne bezpieczeństwo i przewidywalność, wnioskują, że świat jest bezpiecznym miejscem. Kiedy mogą liczyć na wsparcie, kiedy doświadczają trudności, wnioskują, że więzi są najlepszym oparciem, które pozwala iść do przodu, gdy dzieje się źle. Jeśli jednak zostają same z problemami, wnioskują, że po ziemi każdy człowiek chodzi przerażająco samotny, a za towarzystwo może wybrać jedynie niewidzialnych przyjaciół – kiedyś zaś butelkę albo telewizor.

Jeśli dzieci spotyka je troska i szacunek, wierzą, że są godne szacunku. Kiedy jednak traktowane są źle, dochodzą do wniosku, że nie zasługują ani na troskę, ani na szacunek. I choć będą ich kiedyś ogromnie pragnąć, własne myśli o sobie będą zaprowadzać je w miejsca straconych szans.

Kto bowiem je zobaczy, jeśli zawsze będą chować w się cieniu? Kto zadba o potrzeby ich potrzeby, jeśli jako dorośli ludzie sami zakolejkują się na ostatnie miejsce? Kto zdoła zapobiec ich samospełniającym się przepowiedniom o byciu pominiętym, zapomnianym, niewartym, niewidzialnym?

Nasze dzisiejsze myśli to księga pamiątkowa naszych pierwszych doświadczeń. Dzisiaj, dorosłym sercem ogarniając to, co bolesne, możemy także dorosłą głową wchodzić w dialog z myślami, które nam nie pomagają.

Jeśli masz ochotę uczyć się tego dialogu razem ze mną, zapraszam Cię serdecznie na warsztat online pt. „Oświetlić myśli”.

Spotkamy się już jutro – 6.03. (środa) o 18:30-21:00 na platformie ZOOM w kameralnej grupie.

Będzie dużo ciekawych ćwiczeń.

Informacje i zapisy – TU [KLIK];

Bądźcie dobrzy dla siebie
Małgosia