Po sieci krążą takie zdjęcia, które pokazują, jak wyglądałyby zwierzęta, gdyby były dokładnym odzwierciedleniem sposobu, w jaki narysowały je dzieci. Na tych zabawnych fotograficznych obróbkach rzeczywistości widać spłaszczone lwy i małpy, uproszczone pyski, nienaturalne proporcje rozmaitych części ciała. I myślę sobie, że trochę to tak, gdyby wyobrazić sobie, jak byśmy wyglądali, gdybyśmy odzwierciedlali wszystkie oceny, jakie w życiu usłyszeliśmy na swój temat.

Albo jak wyglądałyby dzieci, gdyby namalować ich portret tylko na podstawie tego, jak widzą je rodzice? Pewnie byłyby tam i wzruszające, pełne kolorów i życia płótna, na których królowałaby akceptacja i różnorodność. Ale byliby rodzice, których pędzle oddałyby wizje wybujałe i mało podobne do dzieci, a bardziej do własnych ambicji i marzeń. I pewnie w takiej galerii znaleźć by można mocno okaleczone wizerunki. Gdzie jakaś niewiele znacząca część dominuje nad resztą. Może byłyby tam wykrzywione kształty albo całkiem brakujące. „Ty półgłówku” – i na obrazku zostaje tylko połowa głowy. „Ty niezdaro” – i dziecko bezwładnie siedzi oparte o krzesło, jak lalka, której obcięto wszystkie sznurki, jakie miały ją animować. Czasami na obrazie byłoby tylko tło, może ledwie z konturem dla przezroczystej całkiem postaci.

Część z tego zostaje zapisana w naszych ciałach i one oddają jakoś przejmująco te pociągnięcia pędzlem. W sposobie chodzenia, mówienia, siedzenia. W tym, o czym opowiadają ramiona albo głowa. Także wtedy, gdy ciało staje się pancerzem i władcze oraz gotowe do walki informuje: „nikt mnie zrani!”. „Nikt nie zajrzy do środka”.

Wracając do „Potęgi obecności”, chcę z autorami nadal przystawać przy dostrzeganiu. Przy sposobie patrzenia na dzieci. Oni poświęcają temu wiele miejsca – w końcu te portrety są z dziećmi potem przez cały szmat życia i nieraz czterdzieści i sześćdziesiąt lat to za mało, by spojrzeć na siebie innym wzrokiem, niż robili to rodzice.

Bądźcie dobrzy dla siebie ?

m

#bliskosiebie #bliskodrugiego #bliskidom #potegaobecnosci