Jak ma się ciało w naszym świecie? Głównie żyje odseparowane. Staje między nami a nim filozofia, kultura, idee i nasze osobiste trudne historie, gdy je nam na różne sposoby odbierano.

Zbyt poważnie wzięliśmy Kartezjusza, który egzystencję człowieka Zachodu sprowadził wyłącznie do pomieszkiwania w głowie, by spędzał czas rozmawiając z własnymi myślami.

(A wiecie, co się dzieje, gdy gadamy tylko z własnymi myślami – tworzą labirynty bez wyjścia).

Rozorały prawo do bycia jednym z własnym ciałem herezje, w tym gnostyczny dualizm, który skonfliktował „świętą duszę” z „okropnym ciałem”. Hedonizm i utylitaryzm zrobiły z niego rzecz, którą można dowolnie wyeksploatować. Media zrobiły z niego idealną wizytówkę, wieszak na sukienki.

Nieraz mieszkamy w nim i z nim jak z kimś obcym. Jak z krnąbrnym dzieckiem, które nie jest w stanie podołać naszym dorosłym założeniom. Z kimś, na kogo się złościmy, kogo za trudno nam (z)nosić, albo jak z kimś kompletnie nieznanym i nie-swoim. Nic dziwnego, jeśli tyle lat uczyliśmy się go nie słyszeć, zapominać o nim i nie wierzyć mu. Do dziś czeka stęsknione i kocha nas z całego serca.

Jeśli macie ochotę przeczytać pełen miłości list, jaki ciało być może chciałoby do Was napisać, to zapraszam TU [klik].

A jeśli chcesz zrobić przestrzeń na to, by mogło wypowiedzieć do Ciebie trochę słów, zapraszam serdecznie do grupy „Ciało – mój dom”, w której rozwój zaczniemy 28.08.2023 i spędzimy razem 4 tygodnie. Szczegóły online TU [KLIK].

Bądź dobry/dobra dla siebie 💚
Małgosia