Bardzo rozumiem Piotra, który na górze Tabor wyskoczył z pomysłem postawienia trzech namiotów. Gdy piszę „wyskoczył”, zastanawiam się, czy to dobre słowo, bo to dobry, życiodajny odruch: umieć się rozgościć w dobrostanie. Powiedzieć: „Tak, czuję bezpieczeństwo i szczęście, i chciał(a)bym tego więcej”.

Przecież nieraz oznacza to, że już oduczyliśmy się trochę podążać wyłącznie ścieżkami lęku i bólu.

Spacer po górach uruchamia we mnie ten, nader często grzebany pod popiołem „bieżączki”, życiodajny instynkt. Wszystko we mnie spowalnia. Dopiero w tym spowolnieniu zaczynam czuć zmęczenie mięśni, które w tylu sprawach dawały radę przez miniony rok. Tak bardzo potrzebują się rozprężyć.

Nie musieć.

Odżywa we mnie pragnienie zabawy. Chcę gapić się w dal. Pozwalam myślom biegać jak baranki chmur po niebie.

Wchodzę w stan skupienia tylko na tym, co najbliżej mnie.

Problemy nie znikają, ale staję się wobec nich ważna, gdy natura kołysze mnie szumem drzew, a pod stopy ściele mech. „Wylądujesz miękko”, „Uniosę cię” – mówi do mnie ziemia pode mną, a jednocześnie gdy podstawię w jej miejsce słowo „Bóg”, te słowa nadal mają sens.

Dobrze mi być w Bieszczadach w tygodniu ze świętem Przemienienia. Opowiadałam Wam, jak wiele lat temu miałam sen, że Jezus szedł ze mną po ulicach mojej dzielnicy i opowiadał mi, gdzie bywał, którędy przechodził, gdzie upadł? A na koniec powiedział: „Zostawiam Ci Moją twarz”. Rano się okazało, że jest 6.08., Przemienienie.

Potem poznałam filozofię twarzy Levinasa, a jeszcze potem, w Taize, malarstwo Yavlenskiego (napiszę Wam kiedyś o jego twarzach). Nadal rozpakowuję sens tych wyśnionych słów.

W psychoterapii Gestalt, której zaczynam się uczyć, znajduję kolejny. Bo Gestalt to stawanie się obecnym przy drugim człowieku i wspieranie go w tym, by mógł być coraz bardziej obecny we własnym życiu.

A Tabor to przecież obecność.

Rozgaszczanie się w obecności.

Dobrego rozgaszczania się w dobrostanie

Małgosia

Fot. Bieszczady 2024, w drodze z Chatki Puchatka na Osadzki Wierch