To, co ujęło mnie w odkrywaniu towarzyszenia w rozwoju drugiemu człowiekowi – akceptacja, życzliwość i zaciekawienie – wydaje mi się ogromnie prawdziwe w byciu kimś wspierającym dla samego siebie. Jak na tych dwóch obrazkach, którymi dzieliłam się w zeszłym tygodniu: z dwójką dzieci, zaglądających do studni z widokiem na niebo, …
z cyklu #okruchycodzienności – Narysowałem swój mózg – powiedział mi w piątek Pawełek. Jest już drugi tydzień chory, podobnie jak 3/5 naszej rodziny, dlatego świętowaliśmy Wszystkich Świętych głównie w domu i było dużo czasu na rysowanie i gadanie. – A co jest w środku? – zapytałam zaciekawiona. – Serce. No tak. …
„Mamooo, robię Ci zdjęcie!” – woła do mnie Pawełek i podnosi do góry swój zdezelowany, na wpół działający aparacik, który dostał w spadku po 16-letniej siostrze i jej dzieciństwie. Mieści się na nim 10 zdjęć, na których mało co widać, a potem trzeba je skasować. Zdejmuję akurat pranie z suszarki. …
A na zdjęciu poniżej – druga moja karta Dixit z ostatniego zjazdu szkoły coachingu (tę akurat wylosowałam), która opowiada mi o tym, czym towarzyszenie drugiemu człowiekowi nie jest. I myślę, że odnosi się tak samo do coachingu czy innych form wspierania (z całym zachowaniem właściwych im różnic), jak do wychowywania …
To jest obrazek z kart Dixit, który wybrałam podczas ostatniego zjazdu szkoły coachingu, w której uczestniczę, by podsumować to, czego się tam uczę na temat towarzyszenia drugiemu człowiekowi w jego procesie rozwoju. Porusza mnie ten obrazek naprawdę do głębi. Pokazuje dla mnie relację, w której dwie osoby są równe i …
Znalazłam dziś ogromnie wzruszający film Lucy Scott (Doodle Diary of a New Mum) – o zwykłym dniu mamy małego dziecka. Przypomniałam sobie wiele takich dni mojego potrójnego macierzyństwa. I przyszło mi do głowy to. Niby to jest „zwykły dzień”, a jak bardzo to będą różne historie w zależności od tego, …
W naszym domu jest także królik. Gdy wchodzę do pokoju Ani, gdzie mieszka po sąsiedzku ze świnkami morskimi, te drugie zawsze piszczą jak szalone. I to nieważne, ile razy wejdę. Zawsze mają ochotę na coś i głośno o tym opowiadają. Wystarczy, że usłyszą szuranie moich kapci na schodach. Nie jak …
Napisałam ostatni tekst dla Aletei [KLIK] oryginalnie pod innym tytułem – „Samotność w małżeństwie”. I choć redakcja postanowiła zaciekawić czytelników zmieniając go na pytanie: „Czy małżeństwo jest po to, by leczyć samotność?”, ja nie miałam intencji, by postawić sprawę albo-albo. „Leczy samotność” albo „w ogóle nie jest od tego”. Bardziej …
Kochane – uczy się kochać siebie. Przyjmowane – uczy się przyjmować siebie. Wspierane w trudnościach – uczy się siebie wspierać. Postrzegane jako wartość, dlatego, że jest, a nie przez pryzmat osiągnięć i wyników – uczy się widzieć siebie jako kogoś wartościowego bez względu na to, co osiąga. Doceniane – uczy …
Jeśli skleisz potłuczoną filiżankę klejem do porcelany, to potem przy każdym stuknięciu o blat uderzenie rozejdzie się najpierw tymi rysami. Nie znam dobrze tematu wytrzymałości materiałów, choć przez wiele lat zajmowałam się tłumaczeniami technicznymi podobnych zagadnień, ale wydaje mi się, że rzeczy pękają i rozlatują się wzdłuż złamań i pęknięć, …
O tym pisałam artykuł w ostatni weekend, a we wtorek opublikowała go Aleteia. Polecam szczególnie (i w duchu solidarności) tym, którzy myślą, że coś jest z nimi nie tak, którzy słyszeli w życiu dużo o tym, że „przeżywają wszystko jak żaba grzmot”, którzy czują się wykończeni, choć nie przeorali ręcznie …
Po Dniu Dziecka Utraconego przyszło mi na myśl, że pierwszym dzieckiem utraconym bywamy nieraz sami dla siebie. Można nosić w sobie dziecko utracone – którym się było kiedyś. I które prosi o uwagę i wsparcie. Ujawnia się w marzeniach, za którymi wydaje się, że nie możemy pójść, bo za późno, za …
