Kojarzy mi się z Dniem Kobiet czekanie. Jakoś na końcu wychowania, w którym dziewczynki są tymi cichszymi, opiekuńczymi, równo piszącymi szlaczki. W tej ciszy przestają słyszeć swoje serce. I jako dorosłe kobiety czekają. Czekaniem pełnym napięcia i często też cierpienia. Czekają, aż ktoś doceni. Czekają, aż ktoś zauważy, że im …
…choć czasem trudno to widzieć. Gdy złościmy się na siebie o to, że czegoś nie umiemy albo nie dajemy rady, i dowalamy sobie ile wlezie – karmimy swoją agresję i poczucie winy, ale rzadko wtedy szukamy pomysłu jak coś zrobić inaczej albo gdzie iść po wsparcie. Gdy opowiadamy sobie o …
Dom to takie miejsce, gdzie każdy jest przyjęty. Gdzie można nie wiedzieć i nie umieć. Gdzie dba się o siebie nawzajem. Gdzie dopasowuje rytm życia do najsłabszego i najbardziej chorego. Gdzie troszczy się o silnego, by nie osłabł. Nie inaczej jest z domem serca. Jezus powiedział, że skłócony – rozpada …
Napisałam dla Aletei o takiej propozycji – uczenia się obsługi siebie samej/samego. To może być trudniejsze niż walka z sobą lub stawanie się „najlepszą wersją” kogoś (mawiamy „siebie”, ale mam wątpliwości, czy serio to mamy na myśli). Bo zaczynamy od momentu, w którym decydujemy się ze sobą zaprzyjaźnić i zaopiekować. …
Zbliża się taki czas dla niektórych z Was pewnie ważny. Przyznam, że przez całe lata był on dla mnie przygnębiającym doświadczaniem przymusu opuszczania samej siebie, walki z sobą, naprawiania siebie. Czegoś, co Agnieszka Stein nazywa „staraniem się bardziej” w robieniu rzeczy, o których już się dowiedzieliśmy dawno temu, że nie …
Mam poczucie, że to działa we wszystkie strony. To coś o potrzebie czucia się kimś ważnym i ok. Przyjętym, znaczącym, mającym głos. To coś o dawaniu innym uważnego spojrzenia, dostrzegania zmęczenia albo zmartwień, pytania o potrzeby. To coś o dostrzeganiu samego siebie w złożoności potrzeb i granic, a nie siebie …
„Niewidzialne dzieci”, mimo ciszy, w jakiej żyją w stopniowej rezygnacji ze swojego głosu – nie doświadczają wewnętrznego spokoju, lecz cierpienia. Ponieważ ich potrzeby, uczucia i granice zostały uznane za nieważne, stają się takimi dla nich samych. Próbując w dorosłości szukać dowodów na swoje istnienie, funkcjonują z raną bycia niewidzianymi wówczas, …
Może czasem czujesz się nią rozczarowany/rozczarowana albo to, co myślą o tej osobie inni, wydaje Ci się ważniejsze niż ona. Są momenty, że wygląda tak, że trudno ją pokazać światu. Wymęczona i bezradna, o twarzy wczorajszej (choć wydaje się, że sprzed miesiąca), w pidżamie z wiszącą nitką i dziurą pod …
Ból przychodzi z prośbą: „zajmij się mną”. I ten, co zjawia się w ciele. W plecach i głowie. W brzuchu i zabieganych nogach, albo tych, które wrastają w ziemię w bezruchu. Ciało nadaje bólem swoje szalone s.o.s., jak tonący na statku przez radiostację, wierząc, że po drugiej stronie ktoś usłyszy. …
Uciekanie od bólu to podstawowy odruch, który zapewnia przetrwanie. Najbardziej ludzki i w pełni uzasadniony instynkt ochrony siebie. Dzięki niemu nie wkładamy ręki do ognia i nie połykamy gwoździ. Czasami jednak ten instynkt robi nas w konia i nie pozwala zająć się sobą. Albo naprawdę o siebie zadbać. To znaczy …
Bardzo mnie ten temat zatrzymał, poruszony na procesie rozwojowym, w którym uczestniczę. Pojęcie „uczucia rzekome” poznałam około roku temu, gdy wzięłam sobie do serca tzw. „język serca” Marshalla Rosenberga. Mam jednocześnie poczucie, że właśnie uczucia rzekome są ogromnie ważne i tak samo wiele opowiadają nam o nas samych. I że …
Jak ona potrafi się kamuflować. Ile trudu nieraz potrzeba by rozpoznać, że to właśnie ona. Przychodzi czasem jako niedorzeczne poczucie winy. Jako nieznośne napięcie, że robiąc rzecz A, nie robi się B. W poirytowaniu, że szklanka upadła, a mleko się rozlało po kuchennym blacie. Puka do drzwi wcale nie delikatnie, …
