Gdy widzę ciebie, staram się zauważyć kontekst, w jakim funkcjonujesz. Zmęczenie, chorobę, przeciążenie, zmartwienia, kryzys. I nawet wtedy wiem, że jest wiele rzeczy, o których nie wiem. Gdy widzę ciebie, zadaję pytania. Gdy znikasz mi z pola widzenia – wygłaszam oświadczenia i decyduję za ciebie. Gdy widzę ciebie, mam w …
Sytuacje, w których się wściekamy, często są w naszym przeżyciu czymś, co zagraża – naszej integralności, naszemu istnieniu, naszemu życiu. Mimo że niekoniecznie tak jest. I przeżywamy rozmaite wybuchy jako formę samoobrony, mimo że otoczenie nie widzi naszej kruchości, którą chcemy chronić, ale siłę rażenia i bolesność ciosów. Dlatego bardzo …
To, że widzę siebie, ma dalekosiężne skutki. Gdy widzę siebie, łatwiej mi powiedzieć, że „jestem zmęczona”, zamiast że „nic mi nie wychodzi”. Gdy widzę siebie, mogę odejmować z planu dnia albo do niego dodawać w zależności od tego, na co mam zasoby. Gdy widzę siebie, wiem kiedy potrzebuję wsparcia, a …
Jedno i drugie. Dwie części obrazu, które pozwalają na to, by budować więź. Jakąkolwiek więź, która karmi, daje życie i schodzi na głębiny. „Widzę tylko siebie” – wprowadza do relacji ten rodzaj nierównowagi, że dla drugiego nie ma już miejsca. Jesteś nieważny. Liczą się moje potrzeby. Jeśli kosztem ciebie sięgnę …
Jakoś tak się utarło, że wiele osób, gdy słyszy „dbać o siebie”, wyobraża sobie sytych egoistów, którzy żyją w myśl zasady „look out for number one” – troszcz się o numer 1, czyli o siebie. Druga skrajność, choć tak naprawdę to część tego samego continuum – to widzenie w koncepcji …
Otóż – dostałam skierowanie na MRI kręgosłupa, do którego skrzętnie się przygotowałam w środę. Wypadające w środku ogarniania wakacji z dużą ilością dzieci (nie tylko naszych 
), w środku dnia, z przymusowym byciem na czczo od godziny, która pozwalała na śniadanie jedynie w postaci symbolu, z mężem zawołanym na …
Zatrzymuje mnie ostatnio myśl, jaki to silny kulturowy wzorzec – że musimy „sobie poradzić” i to poradzić sobie sami. Że wtedy jest tzw. „sukces życiowy”. I to wtedy zasługujemy na szacunek. Innych ludzi i własny. Kiedy sami sobie radzimy. Tkwi w tym jakieś ogromne kłamstwo – i to dotyczące tego, …
Może dlatego, że dla mnie samej przez długi czas moja złość była zagadką i ciągle uczę się ją dopiero oglądać i oswajać, nie przestaje mnie ona ciekawić. Mam ogromną potrzebę odnajdowania sposobów radzenia sobie z nią, gadania z nią, szukania dróg, by obracać ją w moc działania i wpływu, a …
W tym, by lepiej radzić sobie z emocjami, pomaga też coś, co nazwałabym prewencją. Ważne było dla mnie odkrycie i nazwanie, że jestem osobą wysoko wrażliwą (to właściwość, której obecnie poświęca się więcej uwagi*), przez co nagromadzenie bodźców i stresorów powoduje, że przestaję sobie radzić z napięciem. Nie mniej ważne …
By emocje nie okazały się czymś pochłaniającym, zagrażającym i strasznym, dziecko potrzebuje dorosłego, który się ich nie przestraszy. Kogoś, kto pokaże, że lęk, złość i smutek przytrafia się każdemu, że jest częścią życia, jak jedzenie i oddychanie. I że wtedy pomaga nazwanie, co się stało, że to uczucie przyszło. Na …
Na grobie naszej Marysi, która nie doczekała swoich szczęśliwych narodzin, stanął pomnik. Przeszliśmy całą sprawę z wybieraniem, kolorami i wzorami (nie, nie miałam wcześniej pojęcia, jak bardzo to skomplikowane i jaka w naszym kraju niepisana zasada, że grób to wizytówka twoja, twojej rodziny, twojej miłości i że nawet ludzie po …
Kiedy zaczynasz dbać o siebie, zdejmujesz z otoczenia ogromny ciężar. Dzieci nie muszą chodzić na palcach, bo mama jest zmęczona albo zła. Sąsiad nie musi być zawsze w dobrym humorze. Gdy zaczynasz dbać o siebie, żona nie musi zawsze się uśmiechać i pachnieć rosołem, żebyś czuł się kimś ważnym. Kiedy …
