Krzyk – to język bezsilności i poczucia braku wpływu. To język poczucia braku znaczenia, którym ktoś wyraża swój ogromny żal z powodu bycia niebranym pod uwagę. Często to poczucie jest pamiątką z dzieciństwa, w którym dzieci i ryby głosu nie miały. Pamiątką wielu otrzymanych dowodów, że nic się nie znaczy. Ludzie, którzy krzyczą, próbują w końcu poradzić sobie z raną braku uwagi i bycia wysłuchanymi. Niestety najczęściej przeciwskutecznie, bo trzeba schodzić drogi empatii, by zrozumieć język krzyku i nie brać go do siebie. I dlatego kiedy niewysłuchani ludzie krzyczą, by w końcu znaleźć po drugiej stronie zrozumienie, okazuje się, że znowu słuchacza nie ma. Wydaje się im, że opowiadają w końcu o swoim bólu, ale inni odbierają ich opowieść jako bolesny atak, pokaz górowania i niszczycielskiej, nieprzebierającej w słowach, siły.

M