Może czasem czujesz się nią rozczarowany/rozczarowana albo to, co myślą o tej osobie inni, wydaje Ci się ważniejsze niż ona.
Są momenty, że wygląda tak, że trudno ją pokazać światu. Wymęczona i bezradna, o twarzy wczorajszej (choć wydaje się, że sprzed miesiąca), w pidżamie z wiszącą nitką i dziurą pod pachą. Męczy się za szybko wobec ilości zadań.
Często czegoś nie wie albo nie umie.
Za szybko się gniewa albo nie gniewa się wtedy, kiedy trzeba.
Mówi denerwujące rzeczy albo się nie wyrabia na czas.
Zapomina. Gubi rzeczy albo w ogóle sama się gubi.
Bałagani i ciągle czegoś potrzebuje.
Zależy jej nie na tym, co „trzeba”. Tęskni do ciepła migoczących gwiazd zamiast chodzić mocno nogami po ziemi.
Płacze kiedy trzeba się trzymać. Albo śmieje się, gdy trzeba być poważnym śmiertelnie.
Nosi na plecach dorosłe obowiązki, choć często czuje się jak małe dziecko i pod nimi się przewraca.
I kiedy tego wszystkiego o sobie słucha, jej oczy robią się coraz większe i większe, i mokre, a usta drżą z bólu i lęku, że sobie od niej pójdziesz. Że ją zostawisz na pastwę losu.
Marznąć okropnie, czeka w kąciku, drżąc ze strachu, że nikt jej nigdy nie znajdzie.
Czeka aż weźmiesz ją w ramiona, przytulisz i zaniesiesz do domu.
Aż nauczysz się ją rozumieć, wybaczać, otaczać ciepłym kocem życzliwości wobec wszystkich życiowych przeciągów. Karmić dobrymi słowami i podawać kubek troski.
Osoba, z którą spędzisz resztę życia. Najbliższa. Nosisz ją pod skórą. Tego kogoś niezwykłego, kim jesteś.
Może to ta osoba, od której gdy zaczniesz, znajdziesz miłość do wszystkich kolejnych.
m
#bliskosiebie #bliskodrugiego #traumasurvivors
