Dzieci mówią do nas cały czas, całymi sobą. Gdy mają dzień, pięć albo siedemnaście lat. My znamy (przynajmniej czasami) język, który ubiera w słowa to, czego chcemy albo co przeżywamy. Dzieci nie mają tak wielkiego repertuaru słów, gdy jest im trudno albo gdy już powiedziały, jak umiały, a my nie …
Dzieci wysłane do izolacji na „przemyślenia”, nie myślą o tym, o czym chcieliby rodzice. O czym myśli roczne dziecko, które – wsadzone do łóżeczka ze szczebelkami, bo „było niegrzeczne” – widzi mamę, znikającą za zamkniętymi drzwiami? O tym, że nie wiadomo, czy nie znikła na zawsze. Że nie wiadomo, jak …
„Nikt mnie nigdy nie pytał, co czuję”. Sposób, w jaki odnosimy się do dzieci, kształtuje sposób, w jaki one potem będą odnosiły się same do siebie. Jeśli rodzice widzą w dziecku głownie to, co zewnętrzne – w co się ubrało („Czy to nie jest wczorajsze koszulka?”), czy ma wokół siebie …
Coaching to w powszechnym odbiorze ziemia nieznana, głównie dlatego, że coachami nazywają siebie również ludzie, którzy w życiu nawet w pobliżu podyplomowej szkoły coachingu nie stali. W zbiorowej świadomości pokutuje więc obraz kogoś, kto udziela rad, mówi, jak się ubierać, co zjeść na śniadanie albo jak żyć, podaje siebie za …
Redakcja portalu Stacja7 poprosiła mnie o napisanie tekstu o żałobie po relacjach. Oto jego fragmenty: „Kultura, w jakiej żyjemy, nie robi wiele miejsca na opłakiwanie. Powinno się nam udawać, powinniśmy sobie radzić, nie powinno nas boleć i nie powinniśmy zatrzymywać się przy stracie. Jeszcze do niedawna, gdy małe dziecko uderzyło …
Do sprawdzenia.🌿💚 Jeśli używasz telefonu, to pewnie znasz taki komunikat, że baterię rozładowują aplikację działające w tle. Podobnie jak w komputerze zajmują one pamięć podręczną, czyli RAM. Podobnie z naszym fizycznym i psychicznym funkcjonowaniem. Stres to ogromnie energochłonna aplikacja „w tle”. Co obracasz w myślach, gdy zostajesz sam(a) ze sobą? …
Jestem przekonana, że ilość chorób, będących następstwem stresu, wynika z kultury, w której TO NIEWAŻNE, jak się naprawdę czujemy, zanim będziemy tak chorzy, że dostaniemy L4 i będziemy już musieli zająć się sobą na poważnie. „Kultura” sugeruje, że rozmawiamy o czymś zewnętrznym i po części tak jest – kultura jest …
„Ludzie są jak witraże. Kiedy świeci słońce, lśnią kolorami, ale kiedy nastaje ciemność, ich prawdziwe piękno jest widoczne, pod warunkiem, że są rozświetleni od środka”. Dr. Elisabeth Kübler-Ross (1926-2004), amerykańska psychiatra najbardziej znana ze swojej książki „O śmierci i umieraniu”, w której opisała pięć etapów żałoby. Rozumiem radzenie sobie z …
Dziś są moje imieniny. Miał być wpis o witrażach, ale nie zdążyłam. Będzie więc o perłach. Moje imię znaczy „perła”. Szczęście, że ludzkie imiona mogą nosić w sobie tyle światła. Bo możemy konfrontować je z historiami, jakie łatwiej nam opowiadać o sobie samych. Opowiadali nam je kiedyś inni ludzie, a …
Ciało jest pierwszym męczennikiem chronicznego, ukrytego stresu. Opłaca faktury związane z emocjami, których nie wyrażamy, ilością zadań, jakie na siebie bierzemy i napięciem, jakie przeżywamy, chcąc spełnić oczekiwania innych ludzi. Kiedy zajęci jesteśmy głównie obrabianiem stresu, tracimy zdolność rozróżniania, czym ma sens się przejmować, a czym już nie. Gdzie kończą …
Kiedy kończyliśmy z wrześniową grupą rozwojową pogłębianie relacji z własnym ciałem, naturalnym wydało mi się, że nie możemy go w kolejnym projekcie porzucić. A jeśli cierpi ono z jakichś powodów, to myślę, że najbardziej ze stresu. Nie pytałam dlatego uczestników o wybór kolejnego tematu, bo ten dla mnie prosił się …
Mocne pytania, cisza, metafora i analogia. To narzędzia, które ICF (Międzynarodowa Federacja Coachingu) wylicza jako kluczowe umiejętności coacha i umiejscawia je na liście po „budowaniu bezpieczeństwa”, „obecności” i całościowym słuchaniu” „Mocne pytania” to nie pytania, na dźwięk których ktoś pali się ze wstydu albo staje się na fotelu naprzeciw coraz …
