Chcę Wam opowiedzieć o najbliższym „Kręgu Kobiet z Czułą Przewodniczką”, który postanowiłam zatytułować „Opowieści Wigilijne”. Kiedy jeżdżę po grudniowym Wrocławiu, odwiedzam grudniowe sklepy, włączam grudniowe radio (nawet bardzo przeze mnie lubiane RMF Classic), kiedy myślę o przygotowaniach do Świąt – czuję się jak aktor w nie swoim filmie. Film ten …
Za nami w piątek przepiękne spotkanie Kręgu Kobiet z Czułą Przewodniczką. Odkrywałyśmy ogromnie delikatne części nas, a opiekował się nimi nietypowy rekwizyt, który zaprosiłam do kręgu. Był to czas rozmrażania krain skutych lodem, ogrzewania się przy cieple zrozumienia i wysłuchania, wspólnych poszukiwań i eksperymentów. W piątkowej grupie był komplet, a …
Zawsze mi się wydaje, że tyle piszę do ludzi o tym, co robię i do czego zapraszam, że wychodzi z tego drugi etat, a ja wypadam z lodówki. A potem przyjaciółka, która czasem korzysta z mojej pracy, mówi mi: „Co Ty tam robisz w listopadzie, tyle się u mnie działo, …
„Nie wiem już, co mam jej powiedzieć, żeby przestała płakać”. „Gotuje się we mnie, kiedy słyszę ten pisk i jęk”. „Opowiadam bajkę, zostawiam światło, a on mówi, że się boi sam zasypiać”. „Jak słyszę 'nudzi mi się’, czuję, jak mi się włosy jeżą na głowie”. „No chciałabym popchnąć go do …
Krąg to szansa spotkania. Spotkania z tym, co podobne do tego, jak mam i spotkania z tym, co całkiem inne. Spotkania z innymi i spotkania z tym, co we mnie. A także – z tym co we mnie w odpowiedzi na spotkanie z drugim człowiekiem. Bo przecież jeśli Krąg ma …
Dzieci mówią do nas cały czas, całymi sobą. Gdy mają dzień, pięć albo siedemnaście lat. My znamy (przynajmniej czasami) język, który ubiera w słowa to, czego chcemy albo co przeżywamy. Dzieci nie mają tak wielkiego repertuaru słów, gdy jest im trudno albo gdy już powiedziały, jak umiały, a my nie …
Dzieci wysłane do izolacji na „przemyślenia”, nie myślą o tym, o czym chcieliby rodzice. O czym myśli roczne dziecko, które – wsadzone do łóżeczka ze szczebelkami, bo „było niegrzeczne” – widzi mamę, znikającą za zamkniętymi drzwiami? O tym, że nie wiadomo, czy nie znikła na zawsze. Że nie wiadomo, jak …
„Nikt mnie nigdy nie pytał, co czuję”. Sposób, w jaki odnosimy się do dzieci, kształtuje sposób, w jaki one potem będą odnosiły się same do siebie. Jeśli rodzice widzą w dziecku głownie to, co zewnętrzne – w co się ubrało („Czy to nie jest wczorajsze koszulka?”), czy ma wokół siebie …
Gdybym mógł być drzewem, dałbym cień wszystkim ludziom. Gdybym mógł być morzem, byłbym spokojny dla wszystkich podróżnych. Gdybym mógł być słońcem, Byłbym chłodną bryzą w upalny dzień. Gdybym mógł być deszczem, dbałbym o to, by ziemia była żyzna. Ale bycie którąkolwiek z tych rzeczy oznacza straconą okazję do bycia z …
Coaching to w powszechnym odbiorze ziemia nieznana, głównie dlatego, że coachami nazywają siebie również ludzie, którzy w życiu nawet w pobliżu podyplomowej szkoły coachingu nie stali. W zbiorowej świadomości pokutuje więc obraz kogoś, kto udziela rad, mówi, jak się ubierać, co zjeść na śniadanie albo jak żyć, podaje siebie za …
Redakcja portalu Stacja7 poprosiła mnie o napisanie tekstu o żałobie po relacjach. Oto jego fragmenty: „Kultura, w jakiej żyjemy, nie robi wiele miejsca na opłakiwanie. Powinno się nam udawać, powinniśmy sobie radzić, nie powinno nas boleć i nie powinniśmy zatrzymywać się przy stracie. Jeszcze do niedawna, gdy małe dziecko uderzyło …
Łatwiej jest mówić „Jestem zestresowany/a” niż „Boję się”. Ktoś zestresowany dźwiga wielkie odpowiedzialności i poważnie traktuje życie. (A ktoś „wyluzowany” – to lekkoduch, nieodpowiedzialny, nieogarnięty życiowo). Ktoś zestresowany zmierza ku sukcesom. Nie ma czasu usiąść – znaczy że jest kimś ważnym i potrzebnym światu. „Zestresowany” ma powody, by się stresować. …
