Może dlatego, że dla mnie samej przez długi czas moja złość była zagadką i ciągle uczę się ją dopiero oglądać i oswajać, nie przestaje mnie ona ciekawić. Mam ogromną potrzebę odnajdowania sposobów radzenia sobie z nią, gadania z nią, szukania dróg, by obracać ją w moc działania i wpływu, a …
W tym, by lepiej radzić sobie z emocjami, pomaga też coś, co nazwałabym prewencją. Ważne było dla mnie odkrycie i nazwanie, że jestem osobą wysoko wrażliwą (to właściwość, której obecnie poświęca się więcej uwagi*), przez co nagromadzenie bodźców i stresorów powoduje, że przestaję sobie radzić z napięciem. Nie mniej ważne …
By emocje nie okazały się czymś pochłaniającym, zagrażającym i strasznym, dziecko potrzebuje dorosłego, który się ich nie przestraszy. Kogoś, kto pokaże, że lęk, złość i smutek przytrafia się każdemu, że jest częścią życia, jak jedzenie i oddychanie. I że wtedy pomaga nazwanie, co się stało, że to uczucie przyszło. Na …
Na grobie naszej Marysi, która nie doczekała swoich szczęśliwych narodzin, stanął pomnik. Przeszliśmy całą sprawę z wybieraniem, kolorami i wzorami (nie, nie miałam wcześniej pojęcia, jak bardzo to skomplikowane i jaka w naszym kraju niepisana zasada, że grób to wizytówka twoja, twojej rodziny, twojej miłości i że nawet ludzie po …
Kiedy zaczynasz dbać o siebie, zdejmujesz z otoczenia ogromny ciężar. Dzieci nie muszą chodzić na palcach, bo mama jest zmęczona albo zła. Sąsiad nie musi być zawsze w dobrym humorze. Gdy zaczynasz dbać o siebie, żona nie musi zawsze się uśmiechać i pachnieć rosołem, żebyś czuł się kimś ważnym. Kiedy …
Zaglądam do małżeńskich ścieżek w ostatnim tekście dla Aletei [KLIK], zastanawiając się nad tym, co właściwie mówimy. Myślę, że tym, co nas zwodzi w komunikacyjne pułapki, bywa naprawdę często przekonanie, że robimy coś innego niż w rzeczywistości. Możemy myśleć, że dbamy właśnie o granice, że szukamy wpływu na rzeczywistość, opiekujemy …
Człowiek, by nauczyć się radzić sobie z emocjami, potrzebuje od najwcześniejszych lat bliskości dorosłego opiekuna, który reaguje adekwatnie do tego, co się dzieje. Jeśli dziecko płacze, to je bierze w ramiona. Jeśli ono się boi, to dorosły cierpliwie je wspiera, i nie wystawia na jeszcze większy strach. Ma to nazwę, …
Nie da się nauczyć radzenia sobie z emocjami bez obecności drugiego człowieka, dorosłego opiekuna, który daje bezpieczeństwo spokoju, akceptacji i wsparcia. Tylko dorosły może pomóc dziecku poczuć i nazwać swoje uczucia („musi ci być ogromnie smutno”, „chyba jesteś zła”), zrozumieć je („bo bardzo ci zależało na…”, „bo to był…”, „bo …
„Jak byłem mały i kiedyś umarłem, to ojciec kazał mi to rozchodzić”. W ostatnim tekście dla Aletei wracam do tego rodzaju idealizowanych wspomnień, by sprawdzić, jak to naprawdę jest. Czy naprawdę to tak super, jeśli nikt się nad nami „nie rozczulał”. Czy to tak nam ogromnie służyło. I dlaczego tak …
Przygotowując warsztaty o granicach, zastanawiałam się, jakiego użyć obrazu. Przyszedł mi do głowy taki, jak widać na obrazku pod tekstem. Kiedyś narysowałabym płot. Może drzwi. Zamknięte albo otwarte. Dziś jednak granice dla mnie mają początek znacznie bliżej, niż w okolicach płota. W sercu, ciele, uczuciach, myślach. Do tego, by rozmawiać …
Trudno nam myśleć o tym, że dbanie o własne granice jest także dbaniem o innych, gdy poruszamy się w takim kręgu kulturowym, który raczej zaleca nadużywanie siebie. Z jednej strony może nas ogarniać filozofia „nieograniczonego altruizmu” – w którym odmowa to po prostu świństwo. Odmawiać nie należy, bo nie będą …
Nie wiem, jak do tego doszło, że stres lub jego brak stał się dla tak wielu osób kryterium wstępnym do oceny stylu wychowania dzieci. Naprawdę zdumiewa mnie ta apoteoza stresu przez tak wielu rodziców, którzy z powodu nieradzenia sobie z tymże (stresem) zasypiają przed telewizorami, nie odrywają wzroku od smartfonów, …
