Serdeczny przyjaciel. Chce być ciągle w kontakcie. Wysyła mnóstwo sygnałów o tym, że potrzebuje być blisko. I cierpliwie czeka. Ciało. Mimo że ciało tak bardzo nas potrzebuje, bywa z nami w relacji nieodwzajemnionej. Pompuje krew, dba o nasz oddech w każdej sekundzie, gdy nawet o tym nie myślimy i jest …
Kiedy jest Dzień Dziecka? 🎈 Kiedy odpuszczasz ciężary ponad Twoje siły – bo może od dziecka nauczyłeś/nauczyłaś się przeciążenia, które rwie mięśnie i zanurza ciało w zapomnieniu. 🎈 Kiedy zachwyca Cię kropelka rosy albo piórko, które spadło na ziemię. 🎈 Kiedy zwracasz się ku sobie, by znaleźć to, co boli …
Chcę zatrzymać się z Wami przy Teresce. Tereska była najmłodszą uczestniczką warsztatu o złości, który prowadziłam niedawno. Podzieliłam się z Wami wczoraj tym zdjęciem wśród innych zdjęć, ale porusza mnie ono bardzo i chcę napisać Wam więcej. Tereska swoją kruchością i maleńkością mówi do mnie o tym, że kiedy przychodzi …
To są zdjęcia z warsztatu „Jak się złościć?”, który prowadziłam w kwietniu dla grupy kobiet, spotykających się w ramach „Wiosny Rodzin” dwa razy do roku na swoich własnych zajęciach rozwojowych. Warsztat o złości zaprojektowałyśmy z Dorotą Blumczyńską w tak i sposób, że pozwala na spotykanie tego, co ważne i intymne …
Ze złością jest tak, że gdy nie umiemy jej przeżywać, możemy wpadać w błędne koło. Od poczucia bezsilności (kiedy się nam „zbiera”), do poczucia hipermocy (gdy wywalamy drugiemu człowiekowi „wszystko”). A ponieważ kłótnie podrywają wzajemne zaufanie, doświadczamy dodatkowego ciężaru osłabienia relacji. „Jadą” i po poczuciu własnej wartości osoby, do której …
„Wewnętrzne dziecko” to rzeczywistość w każdym z nas, niezależnie od tego, czy ją zauważamy. To część nas samych, ogromnie delikatna i krucha, z którą potrzebujemy być w relacji. Dojrzewanie to znajdowanie tej cząstki, budowanie zrozumienia dla jej potrzeb, bycie z nią i troszczenie się o nią. By była zaopiekowana, nakarmiona …
Wyczerpanie. To uczucie, które towarzyszy nam, gdy pozwalamy złości mówić bez naszego udziału. My nie pogadaliśmy z nią, więc ona wypowiedziała się sama. Uruchomiła mięśnie. Nadała słowom rejestry głośności, które w Spotify rezerwujemy tylko dla ulubionych hitów do tańczenia. Spowodowała chwilowy wyrzut adrenaliny, sprawiła, że w końcu wydawaliśmy się sobie …
Jezus zabiera swoje ciało do Nieba. Rozłąka duszy i ciała może być tylko tymczasowa, tak ono jest drogie i ważne. Ciało to ja. Część mojej tożsamości. W „The Chosen” przejęło mnie do głębi ucieleśnienie Jezusa. Jak bardzo mieszka On w swoim ciele. Jak wiele doświadcza w nim swobody. Jak śmieje …
Dorosłość nie polega na tym, że wszystkie części nas samych dorastają. Stają się poważne, wszystko umieją, ze wszystkim sobie radzą. Choć tak się może wydawać. Że dorosłość to również tracenie złudzeń, żegnanie marzeń i życie jak w zegarku. Brak łez (wyschły dawno temu pod wpływem komend „nie becz”, „nie ma …
„Wdzięczność” – to słowo pojawiło się na wczorajszym warsztacie online „Pokój z widokiem” kilkanaście razy. Wdzięczność pojawiała się, gdy czuliśmy grunt pod stopami – na różne sposoby. Gdy zauważaliśmy to, co schowane na co dzień przed naszym wzrokiem. „Nie wiedziałam, że tyle we mnie jest”. Na koniec wiele padło słów …
Moją uwagę ostatnio na ulicy przyciągają osoby pchające przed sobą wózki z maluchami. Są to mamy, ojcowie, babcie – zauważam ich całe mnóstwo. Myślę sobie wtedy, że to metafora relacji, jaką nosimy w sobie z wewnętrznym dzieckiem. Że zabieramy je ze sobą wszędzie, choć tego nie widać. Przedstawiamy się światu …
Mateusz w „The Chosen” jest osobą neuroatypową. Nie lubi „miśków”, objęć ani podawania ręki. Świat przemierza z kawałkiem płóciennej szmatki w dłoni, by uchronić się z kontaktem z jakąkolwiek obcą i potencjalnie brudną powierzchnią. Uważnie ogarnia wzrokiem rzeczywistość i przekrzywia na bok głowę, próbując ją zrozumieć. Zapamiętuje fakty fotograficznie i …
