Człowiek, by nauczyć się radzić sobie z emocjami, potrzebuje od najwcześniejszych lat bliskości dorosłego opiekuna, który reaguje adekwatnie do tego, co się dzieje. Jeśli dziecko płacze, to je bierze w ramiona. Jeśli ono się boi, to dorosły cierpliwie je wspiera, i nie wystawia na jeszcze większy strach. Ma to nazwę, …
Nie da się nauczyć radzenia sobie z emocjami bez obecności drugiego człowieka, dorosłego opiekuna, który daje bezpieczeństwo spokoju, akceptacji i wsparcia. Tylko dorosły może pomóc dziecku poczuć i nazwać swoje uczucia („musi ci być ogromnie smutno”, „chyba jesteś zła”), zrozumieć je („bo bardzo ci zależało na…”, „bo to był…”, „bo …
„Jak byłem mały i kiedyś umarłem, to ojciec kazał mi to rozchodzić”. W ostatnim tekście dla Aletei wracam do tego rodzaju idealizowanych wspomnień, by sprawdzić, jak to naprawdę jest. Czy naprawdę to tak super, jeśli nikt się nad nami „nie rozczulał”. Czy to tak nam ogromnie służyło. I dlaczego tak …
Przygotowując warsztaty o granicach, zastanawiałam się, jakiego użyć obrazu. Przyszedł mi do głowy taki, jak widać na obrazku pod tekstem. Kiedyś narysowałabym płot. Może drzwi. Zamknięte albo otwarte. Dziś jednak granice dla mnie mają początek znacznie bliżej, niż w okolicach płota. W sercu, ciele, uczuciach, myślach. Do tego, by rozmawiać …
Trudno nam myśleć o tym, że dbanie o własne granice jest także dbaniem o innych, gdy poruszamy się w takim kręgu kulturowym, który raczej zaleca nadużywanie siebie. Z jednej strony może nas ogarniać filozofia „nieograniczonego altruizmu” – w którym odmowa to po prostu świństwo. Odmawiać nie należy, bo nie będą …
Nie wiem, jak do tego doszło, że stres lub jego brak stał się dla tak wielu osób kryterium wstępnym do oceny stylu wychowania dzieci. Naprawdę zdumiewa mnie ta apoteoza stresu przez tak wielu rodziców, którzy z powodu nieradzenia sobie z tymże (stresem) zasypiają przed telewizorami, nie odrywają wzroku od smartfonów, …
Dopóki nie zorientujemy się w naszych najgłębszych potrzebach, nasze życie będzie wydane na pastwę przypadku. Jak wtedy, gdy spodziewamy się, że ktoś się domyśli albo zauważy; gdy czekamy, że „coś się stanie”, „jakoś może się uda” – obstawiając swoje kruche części jak żetony do ruletki. I nie chodzi przecież o …
Czego potrzebują dzieci? Kolejnej godziny korepetycji z fizyki kwantowej i trzech godzin nauki mandaryńskiego w tygodniu? Pucharu województwa w szermierce i triathlonie? Starter packa z prawem jazdy i samochodem typu soft-top? Zaplanowania kariery od przedszkola? Wymagań i grafików, by się nie „rozlazły”? Myślę sobie, że naprawdę najcenniejszym, co możemy próbować …
Nieuchronnie do dowalania sobie i rozmaitych form nienawiści do siebie prowadzi kultura oceniania. Ta sama, która kładzie się cieniem na naszych relacjach i możliwości doświadczania bliskości z drugim człowiekiem. W tej kulturze obowiązuje posługiwanie się kategoriami „jaki ktoś jest” oraz „jak coś o nim świadczy”. Trzeba uśmiercić zaciekawienie. Wyrzucić do …
Ostatni czas tragicznych medialnych doniesień skupia mnie również mocno na świecie przeżyć dzieci, ale też na tym, jak dorośli się odnoszą do tych przeżyć (a tu jest wiele na temat rozumienia w ogóle kim jest dziecko, jaka jest jego sytuacja, jakie są jego fundamentalne potrzeby i jakie możliwości radzenia sobie …
„Rozmowę ilustrują zdjęcia Vivian Maier. Fotografka przez większość życia zajmowała się dziećmi jako niania. Przez całe życie fotografowała. Pudła z tysiącami zdjęć znaleziono dopiero po jej śmierci. ” To przypis ze strony, na której znajduje się zalinkowana przeze mnie w tym wpisie rozmowa (i z której pochodzi fotografia pod spodem). Bardzo zachęcam …
Macierzyństwo to także szansa spotkania z sobą samą. To szansa na spotkanie z poczuciem własnej wartości, które w wyjątkowo nagiej postaci pojawia się wtedy, gdy jesteśmy słabe, zmęczone, zanurzone w monotonii, blisko małych dzieci, gdy nie wyrażają nas zawodowe osiągnięcia i znane ścieżki kompetencji, a wszystko jest nieznane i nowe. …
