Nie ilość relacji z innymi ma wpływ na nasze życie, co ich jakość. I w tłumie można czuć się jak samotna boja na oceanie. Wiadomo też, że jedna bliska relacja to za mało, bo się udusi – jeden człowiek nie pomieści tylu kolorów, które w nas. Że lepiej dwie, albo …
Po pierwsze słucham Ciebie. Tego, co opowiadasz. Tego, co mówi Twoje ciało. Słucham uczuć. Nasłuchuję części Ciebie, które chcą mi coś przekazać – bo czasem mkrofon przejmuje krytyk, czasem inny stróż porządku albo część, która chciałaby sięgać po nowe. Słucham też siebie. Sprawdzam, co skupia moją uwagę. Powracające sformułowania, gesty, …
„Empatia brzmi jakoś tak słabo i niekonkretnie”, powiedziała mi niedawno koleżanka. Zagadzam się w 100 procentach, że możemy mieć takie wrażenie. Ja sama uwielbiam konkrety. Jestem bardzo zajęta, a ilość wyzwań, jakie niesie życie, zaskakuje mnie codziennie, dlatego lubię załatwiać, odhaczać, mieć zrobione, rozwiązane i do przodu. Jednocześnie są rzeczy, …
Nie lubię bezradności. Łatwo już rozpoznaję ją w ciele, w bólu, który unieruchamia cały lewy bark i szyję, a mięśnie sklejają się w kamień. Kiedy opowiadałam o niej ze dwa miesiące temu na sesji wzajemnej z Ulą (jesteśmy dla siebie w taki sposób dostępne już prawie od dwóch lat), przyszło …
To jeden z moich ulubionych tematów. Było to najpierw dla mnie jako dla mamy małych dzieci jedno z największych wyzwań. Przeszłam bardzo długą drogę – najpierw oglądania, jak to było być dzieckiem, które przeżywa smutek, złość, lęk albo wstyd, a potem znajdowania wspaniałych przewodników po rodzicielstwie. Pamiętam też książkę kupioną …
Dochód z ostatniego „Kręgu Empatii” zasilił zbiórkę pieniędzy na zakup rzeczy najbardziej potrzebnych do przetrwania na Wschodzie Ukrainy: generatorów prądu, pilarek spalinowych, krótkofalówek i śpiworów. Tym razem także poszukam konkretnego celu. Tematem naszych rozmów na Kręgu nie była akurat wojna, choć jej echa powracały jako część życia wielu z nas …
Niedawno nasz najmłodszy synek dostał z zerówki opinię o gotowości szkolnej. Zastanowiło mnie, jak wiele razy pada tam słowo „samodzielny”. Do szkoły gotowy jest ktoś, kto umie sam zawiązać sobie sznurówki i zna nazwę stolicy Polski. Niedawno podzieliliście się w komentarzach poczuciem, że trudno jest prosić o pomoc. I myślę …
Niech przecierają się nam ścieżki bliskości. Najpierw od siebie – do siebie. Do małych i kruchych części, które potrzebują wsparcia i otulenia. Do własnego ciała. Do smutków i radości. Do marzeń o przyszłości i dawnych historii, które potrzebują być opowiedziane. Niech zaufanie skleja nowe ścieżki do drugiego człowieka. Do wiary, …
W trzecim dniu historii o ciele wszystko zanurza się w ciszy. Gdy o tym dziś myślałam, przypomniał mi się mój egzamin trenerski. Informacją zwrotną miał być obraz, który przywoływali uczestnicy egzaminu, tworzący zarazem grupę odbiorców dla egzaminowanego, prezentującego demo własnego warsztatu. Kasia Kurpińska-Obel, prowadząca, zaczęła tak: „Jesteś jak żaglowiec, który …
W drugim dniu historii o ciele kończą się słowa. Nad tym, co można ciału zrobić. Jak skazać je na samotność, pogrążyć w bólu, poniżyć, zawstydzić, umęczyć i zabić. To nie jest zaproszenie, byśmy my zrobili sobie to samo – wówczas ta kaźń niewinnego byłaby czymś kompletnie na próżno. To nie …
Pisanie o mieszczeniu emocji domykam tekstem o stanie, który mój znajomy wyraził stwierdzeniem „Po Buczy już nic się nie chce”. To ważny dla mnie tekst i osobisty – o żałobie wobec wojny. Bardzo wiele jej obecnie doświadczam. „Pomieszczenie emocji” jest przeciwieństwem wyparcia, ale nie jest także wcale „trzymaniem się”. Czasami …
Dziś zaczynają się przejmujące dni zanurzania się w historię o ciele. Otwiera je gest obmycia nóg. Jeśli nieszczęśliwie zapomnieliśmy, że zbawienie nie polega na szorowaniu siebie z grzechu, zobaczymy dziś tylko to. Ucieknie zupełnie „ale wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was”. Wychowywani karami i nagrodami do …
